٢٢/ خردادِ تا همیشه...

شب است و آینه خواب سپیده می بیند 

بیا که روز خوش ما خیال پروردست 

دهان غنچه فروبسته ماند در شب باغ  

که صبح خنده گشا روی ازو نهان کردست

چه ها که بر سر ما رفت و کس نزد آهی  

به مردمی که جهان سخت ناجوانمردست  

به سوز دل نفسی آتشین بر آرای عشق  

که سینه ها سیه از روزگارِ دَمْ سردست

 هوشنگ ابتهاج

پ.ن: در گیر و دارِ درس و خستگیِ امتحانات و بیخوابی و ذهنِ خسته اصلاً یادم نمیاد که چطور تصویرِ دلخواه و برای این شعر لود کنم!!

اما یک اشاره و یک نام کافیست :

میر حسین موسوی...