خانه ی کودکی

آه...

آه، ای مغمومِ زیان رسیده

به اندازه ی تمام فصل هایت 

به تعدادِ تمامِ برگ هایت حرف دارم...

و اندوهِ این روز هایم را

 تنها باغچه ی کوچکی میداند 

که دست هایی غریبه

تک درختِ انگور اش را 

بعد از سی سال 

از ریشه، تبر زده است...!

آه

خانه ی محبوبم

آه

تمامِ کودکی ام

ریشه ام در خاک ات مانده

و قلبم را

یک ناشناس تبر زده است

دیگر برای فصل شراب 

سبز نخواهیم شد... 

و این حالِ تو را فقط من میدانم

ای باغچه ی کوچکِ مغموم...

(این زمستان با تمامِ بی برفی اش !!

آخر تو را از پا در آورد.. )

مریم

اسفند ٩٤