شبانه -احمد شاملو-

قصدم آزار شماست!

اگر اینگونه به رندی

با شما

        سخن از کامیاری خویش در میان می گذارم

-مستی و راستی-

به جز آزار شما

                   هوائی 

در سر

          ندارم!

###

اکنون که زیر ستارۀ دور

بر بام بلند

مرغ تاریک است

                     که می خواند؛-

اکنون که جدایی گرفته سیم از سنگ و حقیقت از رویا

و پناه توفان را

بردگان فراری

حلقه بر دروازۀ سنگین زندان اربابان خویش

                                                      باز کوفته اند،

و آفتابگردان های دو رنگ

ظلمتگردانِ شب شده اند،

و مردی و مردمی را

همچون خرما و عدس به ترازو می سنجند

با وزنه های زر،

و هر رفعت را

               دستمایه

                         زوالی ست،

و شجاعت را قیاس از سیم و زری می گیرند

که به انبان کرده باشی؛-

اکنون که مسلک

           خاطره ئی بیش نیست

یا کتابی در کتابدان،

و دوست

            نردبانی است

که نجات از گودال را

                      پا بر گُردۀ او می توان نهاد،

و کلمۀ انسان طلسم احضار وحشت است و

اندیشۀ آن کابوسی به رویای مجانین می گذرد؛-

ای شمایان!

حکایت شادکامی خود را

                                من

رنجمایۀ جان ناباورتان می خواهم!

###

میخواستم همین _و دوست نردبانی...._ را بنویسم اما از دایرۀ بعضی دوستان!!!!! که خارج شدم پیرامون را روشن تر از شاملو ندیدم!!! و این حکایت شادکامی اش حکایت غریبی است، درخت و خنجر و خاطره و آیدا-آیدایش- و اگر ...یش یا ...یم یا ...َم ها نباشند، چه بر سر دل های دیوانه می آید؟!!

سختی در راحتی،راحتی در راحتی،سختی در راحتی،سختی در سختی در راحتی!!! تو در تو، دالان های پُر پیچ و خمِ زندگی، عشق تنها راحت دل و عشق تنها گشندۀ جان و عشق ویران کننده و عشق سازنده و...

بیچاره دل،دل؛دل؛دل؛دل...........

و باز همان قصۀ تکراری که مانند حافظ  به هر زبان که می شنوم نامکرر است...

###

...َ م ! دوستت دارم و بگذار خبر این شادمانی را پرنده ها بر بام تمام سرو ها سر دهند و رسوایمان کنند نزد تمامِ شمایان!! که: من را مُهرِ مِهر تو بس!!