چگونه بگویم که تلخم ...؟!
شعر فارسی- دل نوشته هایی سادهچگونه بگویم که تلخم ...؟!
شعر فارسی- دل نوشته هایی سادهدرباره من
هیچ چشمی ، عاشقانه به زمین خیره نبود .
کسی از دیدن باغچه مجذوب نشد .
چیز هایی هم هست ، لحظه هایی پر اوج
مثلا شاعره ای را دیدم
آنچنان محو تماشای فضا بود که در چشمانش
آسمان تخم گذاشت ...
ادامه...
کپی -پیست
رو در رو
می خواهمت، می خواهمت، می خواهمت آری
تا سست رای و سست پیمانم نپنداری!
می خواهم آری من تو را، در اوج نومیدی
هر چند بر امیّدواری هام خندیدی!
می خواهمت با دردها و غصه هایت نیز
دل می سپارم بر تمام قصه هایت نیز
با اینکه در ظاهر جدایم از تو صد فرسنگ
دل می تپد در سینه ام، هرچند باشد سنگ
چشمان من در چشمهایت می شود فانی
می خواند آغوشم تو در هر دم به مهمانی
شبهای خود را وصل کردم تا به شبهایت
داغ است لبهایم هنوز از‌هُرم لبهایت
با آنکه شیطانم ولی با دستهای تو
پل می زنم از هرچه شیطان تا خدای تو
خواهم گذشت از آبرو اما ز تو هرگز!
از هرچه باشد پیش رو، اما ز تو هرگز!
بی شرم و بی آزرم و بی پرهیز خواهم شد
حتی اگر خواهی، زلیخا نیز خواهم شد
خود را به یُمن لطف تو آواره خواهم کرد
از رو به رو پیراهنت را پاره خواهم کرد!
با آنکه این افسانه ای بسیار تکراری ست
من یوسفم اما زلیخا در رگم جاری ست...
ا.نیکنامی
شبانه -احمد شاملو-
قصدم آزار شماست!
اگر اینگونه به رندی
با شما
سخن از کامیاری خویش در میان می گذارم
-مستی و راستی-
به جز آزار شما
هوائی
در سر
ندارم!
###
اکنون که زیر ستارۀ دور
بر بام بلند
مرغ تاریک است
که می خواند؛-
اکنون که جدایی گرفته سیم از سنگ و حقیقت از رویا
و پناه توفان را
بردگان فراری
حلقه بر دروازۀ سنگین زندان اربابان خویش
باز کوفته اند،
و آفتابگردان های دو رنگ
ظلمتگردانِ شب شده اند،
و مردی و مردمی را
همچون خرما و عدس به ترازو می سنجند
با وزنه های زر،
و هر رفعت را
دستمایه
زوالی ست،
و شجاعت را قیاس از سیم و زری می گیرند
که به انبان کرده باشی؛-
اکنون که مسلک
خاطره ئی بیش نیست
یا کتابی در کتابدان،
و دوست
نردبانی است
که نجات از گودال را
پا بر گُردۀ او می توان نهاد،
و کلمۀ انسان طلسم احضار وحشت است و
اندیشۀ آن کابوسی به رویای مجانین می گذرد؛-
ای شمایان!
حکایت شادکامی خود را
من
رنجمایۀ جان ناباورتان می خواهم!
###
میخواستم همین _و دوست نردبانی...._ را بنویسم اما از دایرۀ بعضی دوستان!!!!! که خارج شدم پیرامون را روشن تر از شاملو ندیدم!!! و این حکایت شادکامی اش حکایت غریبی است، درخت و خنجر و خاطره و آیدا-آیدایش- و اگر ...یش یا ...یم یا ...َم ها نباشند، چه بر سر دل های دیوانه می آید؟!!
سختی در راحتی،راحتی در راحتی،سختی در راحتی،سختی در سختی در راحتی!!! تو در تو، دالان های پُر پیچ و خمِ زندگی، عشق تنها راحت دل و عشق تنها گشندۀ جان و عشق ویران کننده و عشق سازنده و...
بیچاره دل،دل؛دل؛دل؛دل...........
و باز همان قصۀ تکراری که مانند حافظ به هر زبان که می شنوم نامکرر است...
###
...َ م ! دوستت دارم و بگذار خبر این شادمانی را پرنده ها بر بام تمام سرو ها سر دهند و رسوایمان کنند نزد تمامِ شمایان!! که: من را مُهرِ مِهر تو بس!!
سور پرایز!
نمی دانم داستانک است یا داستان کوتاه یا خاطره یا یک رویا...
دیروز یک شنبه بود 5 دی 1389 - چه جالب گویی سالگردش است- چه جالب تر!!!!! باز هم سورپرایزی بود با8 کتاب سهراب و کیک یزدی!!! نکند روز مهمی است و من نمی دانم؟؟!! بگذریم...
کجا بودم ؟ آها...! دیروز یک شنبه بود، 5 دی دو نفر خواستن هم دیگر را سورپرایز کنند! این رفت سر کوچه ی اون و دیگری هم رفت دمِ خانه ی این! آمده بود پشت در خانه ام!
خلاصه اون یک ساعت گذشت و هم دیگر را ندیدن!! ره خطر ناک بود، زمان کوتاه و ترافیک در راه....!!!
هیچ کس جای این یا او نبود !!!
گرگ های بی گناه!
این را مدت ها پیش نوشته بودم- در جوابِ بیتی- اتفاقی دیدمش گوشه ای آرام نشسته بود و خاک می خورد! گفتم بیارمش در صحنه!! شاید بد نباشد...!
و اگرنه که مطلبِ دل همان مسافر گمشده ایست که نمی دانم آمده؟نیامده؟ آمده و رفته؟! یا من دچار رویا های کودکانه ام؟یا او -تو-دچار ترس های بزرگانه!!
("تو" را گذاشتم که اگر آمد بداند مخاطب اوست، من این حروف می نویسم چنان که غیر نداند...!!تو هم ز روی کرامت؛اگر به خانه من آمدی/ برای من ای مهربان/ چراغ بیاور/ و یک دریچه که از آن/ به ازدحام کوچه ی خوشبخت بنگرم...!) -حافظ-فروغ-من!!!-
***
رها کن تمام گرگها و گله ها را،شیطان و اژدها و...
خاصیت طبیعت است،این.شاید باید گرگی،شیطانی و ... باشد تا تو قدر منِ خودت را یا بره ات را بدانی...!
چشم ها را نشسته ایم و انتقام از گرگ ها می گیریم!
برای انسان بازیگوش که سیبی میخورد به نگاهی، هشدار هایی باید؛گاهی...! (که: فرزند!! کو ندارد نشان از پدر!!- دیگر آدم نیست-حوا می شود!)
-گرگ می شود در لباس میش!!ـو آه!!!که چه مظلومانه همه ی ما فریب گرگ های قصه را می خوریم!!!
انسان! حواست را جمع کن تا به دنبال مقصر نگردی! تا به جو یی نفروختی هستی را، قدر ملک جهان را بدان...
شاید گاهی باید گفت :
بیچاره گرگ ها! وای از من!!
بیا ساقی آن آب اندیشه سوز
که گر شیر نوشد شود بیشه سوز
بده تا روم بر فلک شیر گیر
به هم بر زنم دام این گرگ پیر!! -حافظ-
مسافر من
نمی دانم بی من کوچه گرد غربت کدام سرزمین ِ بی رویا بودی..
روز ها چشم به راه بودم ...
تنها یک آه کافیست برای فریاد نام تو...
-آه...!-
بویت را باد آورد و بعد نگاهت را و تنت را گرم و عریان...
پیراهنت من بودم....
***
دوستت دارم؛ این واژه ی مانده در چاه سکوت و انتظار....
بغضی که ماه ها ست بر گلو چنگ می زد
صدایی که از من تا تو روزها و ماه ها شاید قرن ها در راه بود
در راه،در راه و همچنان در راه...
خسته بود -هست!- اما مصمم!
و آخر روح تو را پیدا کرد،سرگردان کدام دیار بودی و حیران کدام خیال و آشفته ی کدام نقطه ی مشکی؟!
نگاه کن من اینجا هستم کنار هر تپش قلبِ بی قرارت...
تو را پیدا کرد و بوسید مثل مادری دور مانده از فرزند!مثل جانی دور مانده از جانان...
و آمدی...
عاقبت آمدی تنگ در آغوشم...!
چه خوب شد که صدایم شنیدی...!
***
صدایی که از من تا تو
از من تا تو...
از من تا تو...
روزها و هفته ها و ماه ها و شاید قرن ها در راه بوده و باشد
- !!! Can you hear me
***
آمدی یا این خیال کودکانه من است که تو را دیده و در آغوش گرفته؟!!!
آدم نمی شوم!!
بادم، ابرم...
گاهی می‌چرخم و می‌چرخم و می‌چرخم
اطرافت را پر از عطر عاشقی می‌کنم!
بو کن هوا را
مستم شدی؟!
ابرم، گاهی هزاران قطره بارانم
بارانی تند،
بی امان و پُر طراوت
قطره‌های کوچک باران را بر گونه‌هات احساس می‌کنی؟
گاهی پروانه می‌شوم
از روی تک تکِ گلهایت گذشته‌ام
و از روی آتش شمعت
در چهارشنبه‌سوریِ آخر سالی که گذشت...
یادت هست؟!
گاهی...
خواستم آدم شوم نشد...!!
حوا شدم کمی
عاشق شدم یک بار!
عاقل ولی؛ چه سود ...
هرگز نمی‌شوم!!
دیوانه هم شدم...!
می‌چرخم و می‌بارم و می‌گردم ومی‌خندم و می‌خوانم...
دیگر چه بوده ام؟!
حرفی بزن بگو
دیوانه‌ام؟!
بگو...!
کافر شدم؟؟!
بگو...!
عاقل...
که، نه!
عاشق شدم؟!
بگو...!
لب باز کن بگو
همان می‌شوم!
بگو...
یک روز بدون گلایه!
نفس کشیدن در هوای تو را دوست دارم...
***
یادت هست روزهامان و لحظه هایی که گذر کردیم از تصویر فصلهای رنگ رنگ...
***
از نخجیر های پر گل و گربه!تا گوچه های سرد و تاریکِ عصر های-میبینم که کوچه پُرِ نورِ ماهِ-؟!در آن سوی خیابانِ -5-ب-!!
یادت هست چه طوفانی شد؟!
و من هرچه تلاش کردم نتوانستم جلوی سیل سرازیر شده از چشم های دخترک عاشق را بگیرم!و تو آمدی با نور و عروسک... یادت هست؟
***
چقدر نفس کشیدن در هوای تو را دوست دارم...
و هوای تازه ی صبح های زود،نم باران یک صبح بهاری
بهار بهار بهار...
بوی نسترن و یاس،خنکی صبحی خلوت، درکوچه هایی که فقط تکرار گام های تو بود-باشد-...
یا عصری شلوغ که ماه کامل بود و مردم فداکار درصف های کتاب و ایثار..!
***
چقدر نفس کشیدن در هوای تو را دوست دارم...
بوی صبح زود آمده ی عطش ناکِ تابستان!
صبح های زود،ظهر شده!
صبح های بی طاقتی از دست خورشید و انتظار ...!
سکوت و ... لمس دستهایی رسیده...!
***
چقدر نفس کشیدن در هوای تو را دوست دارم...
وپاییز، این خنک دلچسب طلایی
این آرامِ برگ ریزِ باوقار با خورشید عریان و سرخ رو!
که آرام لباس سبز را از تن به در می کند،
و تن و گیسو به باد می سپارد،هرچه بادا باد...!
و رسم پاییز به باد دادن است...!
هرچه بادا باد...!
***
چقدر نفس کشیدن در هوای تو را دوست دارم...
بوی برف...
سرمای به استخان رسیده...
تنها، گرمای دستهای امن تو...
و غروب های تلخ سه شنبه ها، کنار کاج ها و سرو ها...!
و چای و...
***
چقدر نفس کشیدن در هوای تو را دوست دارم...
و تو...
که از جهانی دیگر آمدی
اینجا کسی زبانم را نمیداند!اینجا کلمات را فکر انتخاب میکند نه قلب،
اگر رمز زبانم را دانستی،یک لبخند کافیست برای پاسخ به تمام تپش های قلب مهربانم!
قطره ی بارانم...!
تمام روز های گذشته و آینده ی با تو بودن را دوست خواهم داشت...
***
امروز گلایه ممنوع است!
***
امروز،بدان :نفس تنگ می شود بی حضورت،بی نگاهت...
امروز،بدان :قلبی در دنیا تنها برای
"تو" "چشم هایت" و"خنده هایت"می تپد...
امروز،بدان هم پای تمام لحظه هایت ایستاده -نه تا آخر-! تا همیشه...
امروز،بدان که هرچه باشی
دوستت دارم
بسیار...
و چقدر نفس کشیدن در هوای "تو"را دوست دارم...!